Bloody Hopeศึกชิงใจนังเลงเลือดร้อน#1

ตรุ๊ดดดด ตรุ๊ดดด แกร๊ก!
"สวัสดีค่ะ บ้านเอนาโดะค่ะ"เสียงผู้หญิงวัยกลางคนรับโทรศัพท์ด้วยเสียงหอบเหนื่อย2มือ เปื้อนซอยและโชยุจากการทำอหารในห้องครัว

"ค่ะ ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ" เหมือนเธอกำลังตกลงอะไรกับใครสักคนที่ปลายสายเธอได้วางสายแล้วตรงดิ่งไปที่บันไดทางขึ้น ชั้น2หน้าห้องประตูไม้เก่าๆ แต่ดูไม่โทรมจนเกินตา

ก๊อกๆ

เธอเคาะประตูด้วยความมีมารยาท เชิงบอกว่า'จะเข้าไปนะ'

"เข้ามา"มีเสียงหนึ่งลอยออกมาจากห้อง ก่อนที่เธอจะวางมือหมุนลูกบิดประตูไม้บานนั้น "คุณคะ...มีโทรศัพท์จาก โคเซซังค่ะ เอ่อ... โคเซซังโทรมาเรื่อง คืออ..."

"ไม่ต้องพูดแล้วล่ะยาโยย ชั้นรู้แล้วล่ะ" เสียงทุ้มต่ำที่ดูน่ามีอายุแล้วพูดขัดขึ้นเหมือนรู้ว่าฝ่ายหญิงไม่อยากจะพูดซะเท่าไหร่ "ยาโยย..." เสียงนั้นเรียกชื่อของหญิงสาววัย40 และสายตาที่เต็มไปด้วยความลำบาก แต่เหมือนกับว่า ได้สนทนาผ่าสายตาคู่นั้น"เข้าใจแล้วค่ะคุณคะ"

"เราลำบากกันอีกแค่ครั้งนี้นะแค่ครั้งนี้เท่านั้น..." เสียงทุ้มต่ำที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าพูดอย่างเศร้าๆ


ณ โรงเรียนสตรีนาโนโกะ*
(女の子 = On'nanoko = เด็กผู้หญิง)

จ่อกแจ่ก จ่อกแจ่ก

"จิโตเคะจ๊างงงงง!!!~*" เสียงแจ้วๆ ของใครสักคน
"อื้อออ หื้มมม" เสียงตอบรับอย่างหยอกๆขานตอบ ภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือ เด็กสาว วัยร่น ผิวขาวสะอาด เนียนเหมือนปุ่ยหิมะแรกเหยิ้มนัยต์ตาสุกสกาว สีฟ้าทะเล ผมน้ำตาลเปลือกไม้ไหม้ๆ คิ้วดุจคันศร ริมผีปากอมชมพูแลเห็นน่าจุมพิต เสียงใสๆเล้กชวนให้เอ็นดู เธอช่างเหมาะสมกับคำว่า หวานใสน่ารัก เสียจริง  "จิโตเคะๆๆๆ ได้ยินข่าวมาอ่ะ แก"เสียงรีบร้อนราวกับจะจับให้มั่นคั้นให้ตายตะโกนมาแต่ไกล

"เอ๋........... ข่าวอะไรอีกอ่ะ เธอชอบเอาข่าวที่คนอื่นรู้มาเล่าทุกทีเลย น่าเบื่อออก" เด็กสาว นาม จิโตะเคะ โอดครวญเพราะเพื่นสาวทำแต่เรื่องสุดแสนน่าเบื่อ "ไม่ๆๆๆ เรื่องนี้อาจารญทเม้าส์กันนะแก"  เพื่อนสาวเถียงตาย

"อ่ะ!... ว่ามาสิ"  2 สาวพูดพราง มองหาที่นั่งจะยืนคุยกันน่า โรงเรียนมันก็กะไรอยู่

ณ สวนสาธารณะซูซูชิ*
(涼しい。= ซูซูชิ = ลมเย็น)
"ห๊า!!!! ไม่จริงหรอก แกโกหกแล้ว" เสียงวิ๊ดร้องราวกับ ตกใจเมื่อเห็น ซาดาโกะยืนรับถ้วยรางวัลผีน้อยน่ารัก
"ไม่ๆๆๆ จริงๆ อาจารย์เค้าบอกกันแบบนี้แหละ ว่าแกจะต้องย้าย ร.ร แล้ว แล้วพ่อแม่แกก็ต้องเรื่องออกแล้ว" เพื่อนสาวพรางอดโอ้

ติ๊ดดดติ๊ดติ๊ดดติ๊ด

"ฮัลโหล จิโตเคะค่ะ  อ๊ะ! คุณแม่หรอคะ ค่ะค่ะ จะรีบกลับเดี๋ยวนี้ล่ะคะ"
"แกมีอะไรหรอ จิโตเคะ ชั้นว่าแม่แกรอแกกลับบ้านอยู่บ่ะรีบไปเถอะ" เพื่อสาวผู้รู้ใจออกปากไล่ "โอเคๆ ชั้นไปก่อนนะ"

สาวน้อยลุกพรวดพราดไม่ลืมที่จะหยิบขนมจากถุงเข้าปากแล้ววิ่งไปด้วยความเร็ว

"กลับมาแล้วค่ะ แม่คะ กลับมาแล้วค่ะ"
"อ้าว จีจัง พอดีเลยคุณพ่อมีเรื่องจะบอกลูกน่ะจ๊ะ" คุณแม่พูดพรางชี้นิ้วไปทางห้อง ชั้น2 จิโตเคะไม่รีรอให้ผู้เเป็นแม่พูดจบ ก็ก้าวขาฉับๆ เดินขึ้นห้องชั้น2

"กลับมาแล้วค่ะ คุณพ่อคะ"ในห้องว่างเปล่าปิดไฟมืด เงียบสนิท สงสัยคงอยู่ด้านล่างละมั้งคุณแม่จำผิดแน่เลยๆ ในใจจิโตเคะคิดอย่างนั้น "จิโตเคะ ลูกกลับมาแล้วหรอ" กอนเธอจะเอื้อมมือปิดประตูเสียงคุณพ่อสุดที่รุดของเธอก็ขานขึ้นมา

"กลับมาแล้วนะคะคุณพ่อ แล้วเรื่องที่จะพูดกับหนูมาอะไรหรอคะ"
"เรื่องนั้นพ่อจัดการก่อนมาบอกลูกแล้วเรื่อย้ายร.ร เพระเรื่องนั้นอีกแล้ว"เสียงเศร้าสร้อยนั้นไม่สบตาสายตาผู้เป็นลูก
"ค่ะ หนูเข้าใจค่ะ แล้วคุณพ่อจะย้ายไปที่ไหนหรอคะ"จิโตเคะเข้าใจเป็นอย่างดีจึงไม่ออกอารมณ์สีหน้าแต่อย่างใด

"ไม่มีโรงเรียนแถวนั้น รับเลย นอกจาก..."คำพูดขาดไปชั่วขณะหนึ่ง
"นอกจาก?" จิโตเคะถามมาอย่างงุนงงที่คำพูดขาดตอน "นอกจาก  โรงเรียนเซโจ เฮ้อออ" ผู้เป็นพ่อหอนหายใจอย่างแรง เหมือน ไม่มีทางเลือก

"เซโจ? เซโจทำไมหรอคะคุณพะ.."
"ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น ออกไปได้แล้ว"ผู้เป็นพ่อออกปากไล่
"แต่..." จิโตเคะ สงสัย อย่างมาก
"ไม่มีแต่ออกไปได้แล้ว!!!" เสียงตวาด ดังลั่นห้อง
"คะ ค่ะเข้าใจแล้วค่ะ"

เอี๊ยดดดดปัง

"จิโตเคะพ่อสัญญาพ่อจะหางานที่ทำให้เรา พ่อแม่ลุกอยู่ได้โดยไม่ต้องย้ายบ้านอีกแล้วพ่อสัญญา" เสียงที่สั่นเครือ รู้สึกที่กับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป

...
...
...
...
...
...

"วะ วันนี้ห้องเรามีเพื่อนใหม่ น่ะ นะขะ เข้ามาได้แล้ว เอนาโดะซัง" เสียงผู้ชายที่ดูหวาดกลัว กล้าๆสั่นๆ ตลอดเวลา กล่าวขึ้น
จ่อกแจ่ก จ่อกแจ่ก

"อ่ะ คือว่า..." ทำพวกห้องนี้ไม่เคารพอาจารย์เลยแล้วทำไมผู้ชายคนนั้นเอาข้าวกล่องขึ้นมากิน ไม่ใช่พักกลางวันซะหน่อย อ๊ะ! นั่นไม่ใช่ปัญหา แต่ว่าที่นี่ไม่ใช่โรงอาหารนะ อ๊ะ! พวกนั้นเดินออกไปข้างนอกแล้ว คุณพ่อขา(  T0T)/ พาหนูออกไปจากนรกแห่งนี้ที "เอนาโดะ จิโตเคะ ย้ายมาจากโรงเรียนเอกชนสตรีนาโนโกะ ย้ายตามงานคุณพ่อมาฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"

เงียบชี่........

เฮ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!~

"ผู้หญิงเว้ย ผู้หญิง วิ้ดวิ้ว" ผู้ชายคนหนึง พูดพรางยกมือชูเต่า 2 ข้าง บันไซเหมือนโลกนี้ขาดผู้หญิง
"น้องมานั่งกับพี่ก็ได้นะ เดี๋ยวพี่พาทั่ว สวรรค์ชั้น7เองนะคับ 5555+" ผู้ชายคนหนึงลุกขึ้นยืน ยกมือข้นมาควักเรียกพร้อมตบตักตัวเองพรางทำหน้ากระลิ้มกระเลี่ย
"โหยยย ทีงี้พูดซะสุภาพเชียวไอ้(เซ็นเซอร์" ผู้ชายคนหนึงตบหัวผู้ชายคนตะกี้
"อ่ะ เอ่อ คืออว่าT_T"ช่วยลูกด้วยพระเจ้าขา
"เอ่อ อ นักเรียน เงียบก่อนนะงะ..."

"หุบปากไปเว้ย!!!" ทั้งห้องประสานเสียงตวาดอาจารย์ (T[]T)<<((((=[]=  )

"อ่ะ เอ่อ คืออ ชะชั้น" ไอ้พวกบ้ากระหาย สิ่งมีชีวิตทีเรียกว่ามนุษย์ผู้หญิง แงๆๆพ่อขาแม่ขาลุกไม่รอดจากไอ้พวกหื่นนี่แล้ววว

เพล้ง!

เสียงกระจกแตกเหมือน มีอะไรสักอย่างขว้าง โดยจงใจ พอหันตามต้นตอ เพื่อหาตัวการทำกระจกแตก (!=[]=)+ ละ ละ ละละ หล่อโคตรรร

"เงี่xx(เซ็นเซอร์)ติดสัตว์เป็นหมาช่วงกัดกันแย่งตัวเมียหรอว่ะ น่าสมเพชว่ะ" เสียงทุ้มต่ำน่าเกรงขาม ใบน้ำหล่อเหลายังกะหนุ่มเจ้าสำอาง ดวงตาราชสีห์เข้มน้ำตาลเปลือกมังคุดเช่นเดียวกับสีผม สีผิว แทนนมน้ำผึ้งริมผีปากแดงระเรื่อ ผมซอยระคอรูปร่างกำยำบึกบึน เหมือนหุ่นนักกีฬา พระเจ้านี่คนหรือเทพบุตรตกสวรรค์ลงมาช่วยเจ้าหญิงในฝูงเสือ สิงห์ กระทิงป่า(แรดให้ผู้หญิงนะ ฮิฮิ)

เทพบุตรคนนั้นเหล่หางตาจ้องจิโตเคะด้วยความสนใจไม่รีรอเปิดประตูครืดเดินย่างก้าวสามขุมเข้ามาหาจิโตเคะทันที "เธอเองหรอนักเรียนใหม่ช่วงกลางเทอมน่าสนใจมากหึหึหึหึ"

เสียงหัวเราะน่ารังเกียจ แฝงไปด้วยความพึงพอใจอย่างที่สุด(เดี๋ยวๆๆๆ อย่างเพิ่งบรรยาย ช่วยชั้นก่อนนนน) กลับมาพบกันใน#2นะคะ